Wat gebeurt er als de uitverkorene van God zijn roeping weigert? In Habemus Papam neemt Nanni Moretti het zeldzaam intieme moment van een pausverkiezing als uitgangspunt voor een bitterzoete vertelling over twijfel, verantwoordelijkheid en vrijheid. Wanneer de oudere kardinaal Melville onverwacht tot paus wordt gekozen, raakt hij in paniek. Vlak voor zijn eerste publieke zegen vlucht hij – letterlijk – uit het Vaticaan. Wat volgt is een geestige, maar ook melancholieke zoektocht naar identiteit en betekenis, midden in het oog van een wereldwijde mediastorm. Terwijl de overige kardinalen in vrijwillige quarantaine verblijven, hoopt men buiten het pauselijk paleis op het witte rooksignaal dat maar niet wil komen.
Moretti, die zelf de rol van een ongelukkig aangestelde psychoanalyticus speelt, mixt satire met oprechte empathie. Hij bespot de rituelen en formele hiërarchieën van de kerk, maar zonder ooit karikaturaal te worden. Juist in het tonen van de menselijke kwetsbaarheid achter religieus gezag schuilt de kracht van de film. Habemus Papam is een geestige en tegelijk weemoedige reflectie op de last van verwachtingen – van buitenaf én van binnenuit.
Nanni Moretti geldt al decennialang als een van de scherpste en eigenzinnigste stemmen in de Europese cinema. Met films als La stanza del figlio (winnaar van de Gouden Palm in Cannes), het politieke Il caimano en het persoonlijke Caro diario weet hij ogenschijnlijk lichte verhalen te verankeren in diepe morele vragen. Zijn stijl is herkenbaar: zelfspot, filosofische ondertonen en een voorkeur voor personages die worstelen met hun rol in de wereld.