Nu de herfst zijn intrede doet en de langzaam verwelkende bladeren Amsterdam onthullen in bruine tinten van verval, nodigen we je bij de Uitkijk uit voor onze nieuwe dinsdag-special: LET IT ROT! Een filmreeks die het verval in al zijn vormen omarmt. Hierin wordt verval niet alleen getoond als een pijnlijke aftakeling, maar ook als een kracht die alles onherroepelijk in zijn greep houdt. Deze onvermijdelijke verandering kan verrassend mooi zijn, waarbij het rotten een kunstvorm op zich wordt.

A Zed & Two Noughts (1985) opent deze verkenning van verval, waarin twee broers na het verlies van hun echtgenotes een obsessie ontwikkelen voor de vergankelijkheid van het leven, vastgelegd in fascinerende beelden van rottende organismen. Vervolgens nemen we in Goodbye Dragon Inn (2003) plaats in de laatste ademtocht van een ooit majestueus filmtheater. Deze cinema weerspiegelt zijn eigen verval in een stille, maar krachtige ode aan het einde van een tijdperk. In Grey Gardens (1975) aanschouwen we het toonbeeld van vergane glorie, waar twee ooit welgestelde vrouwen langzaam wegzinken en hun greep op de realiteit verliezen in een wereld van vervallen pracht. Morvern Callar (2002) toont hoe het verrotte lichaam van een geliefde wordt onderdrukt en gebruikt als een nieuw begin. This Is Not a Burial, It's a Resurrection (2019) en Nobody Knows (2004) belichten de maatschappelijke rol van verval: de antikoloniale strijd van een oude vrouw tegen de verwoesting van haar dorp, en het treurige lot van vier kinderen die door hun moeder zijn verlaten, in een wereld die hen langzaam laat vergaan. 

De films verkennen het verval als een fase in het leven waarin rotten je kan overkomen of juist een bewuste keuze kan zijn om afstand te nemen en in gelatenheid het onvermijdelijke te accepteren. Verval is een stille kracht die ons voortdurend omringt, en deze filmreeks nodigt ons uit om dat onder ogen te zien.