Wekelijks op de dinsdag (21.00) een “Uitkijk Special”!
Deze zorgvuldig gecureerde filmavonden veranderen iedere twee maanden van thema. Vier totaal verschillende films, één overkoepelend thema: van Sexy Cinema tot Czech New Wave; niks is te gek tijdens de Uitkijk Specials. Laat je verrassen door titels waar je nooit eerder van hebt gehoord, en stap in het warme bad van je favoriete films.
Iedere zondag (21.00) vertoont De Uitkijk een prachtige Klassieker. Elke maand weer kiezen we het mooiste, ontroerendste of het meest choquerende uit de filmgeschiedenis om aan ons trouwe publiek te laten zien. Van Fritz Lang’s Metropolis tot Cleo 5 à 7 van Agnès Varda, en van The Shining van Stanley Kubrick tot Michelangelo Antonioni’s La Notte, je ziet ze allemaal voorbij komen bij de Zondagklassieker!
SEPTEMBER
LET IT ROT!
Nu de herfst zijn intrede doet en de langzaam verwelkende bladeren Amsterdam onthullen in bruine tinten van verval, nodigen we je bij de Uitkijk uit voor onze nieuwe dinsdag-special: LET IT ROT! Een filmreeks die het verval in al zijn vormen omarmt. Hierin wordt verval niet alleen getoond als een pijnlijke aftakeling, maar ook als een kracht die alles onherroepelijk in zijn greep houdt. Deze onvermijdelijke verandering kan verrassend mooi zijn, waarbij het rotten een kunstvorm op zich wordt.
A Zed & Two Noughts (1985) opent deze verkenning van verval, waarin twee broers na het verlies van hun echtgenotes een obsessie ontwikkelen voor de vergankelijkheid van het leven, vastgelegd in fascinerende beelden van rottende organismen. Vervolgens nemen we in Goodbye Dragon Inn (2003) plaats in de laatste ademtocht van een ooit majestueus filmtheater. Deze cinema weerspiegelt zijn eigen verval in een stille, maar krachtige ode aan het einde van een tijdperk. In Grey Gardens (1975) aanschouwen we het toonbeeld van vergane glorie, waar twee ooit welgestelde vrouwen langzaam wegzinken en hun greep op de realiteit verliezen in een wereld van vervallen pracht. Morvern Callar (2002) toont hoe het verrotte lichaam van een geliefde wordt onderdrukt en gebruikt als een nieuw begin. This Is Not a Burial, It's a Resurrection (2019) en Nobody Knows (2004) belichten de maatschappelijke rol van verval: de antikoloniale strijd van een oude vrouw tegen de verwoesting van haar dorp, en het treurige lot van vier kinderen die door hun moeder zijn verlaten, in een wereld die hen langzaam laat vergaan.
De films verkennen het verval als een fase in het leven waarin rotten je kan overkomen of juist een bewuste keuze kan zijn om afstand te nemen en in gelatenheid het onvermijdelijke te accepteren. Verval is een stille kracht die ons voortdurend omringt, en deze filmreeks nodigt ons uit om dat onder ogen te zien.
NOV - DEC
ARTHOUSES
De komende twee maanden brengen we bij De Uitkijk een stilzwijgend karakter, dat vaak in de achtergrond verdwijnt, naar de voorgrond: HET HUIS. Het is het decor waartegen ons leven zich afspeelt, een noodzakelijk element in ieders bestaan, een recht, maar in ons huidige systeem geen gegeven. De specials-reeks van november en december; ARTHOUSES is dan ook een ode aan huizen en de veelzijdige rol die ze - zowel in films als in ons leven - bekleden.
Die fundamentele rol toont zich zowel in de aanwezigheid als de afwezigheid van een huis.
Umberto D. (1952) belicht de financiële worsteling van het huis. Het vertelt het verhaal van de gepensioneerde ambtenaar Umberto, die niet rond kan komen van zijn slinkende pensioen en met zijn enige metgezel, zijn hond, uit huis wordt gezet.
Panelstory or Birth of a Community (1981), is een sociale satire die de bureaucratische tekortkomingen van de Tsjechische samenleving en diens woningmarkt belicht. We volgen daarin de absurde situatie van een aantal mensen die, wanneer er geen andere huisvesting beschikbaar is, gedwongen worden - nog tijdens de bouw ervan - in te trekken in een appartementencomplex.
Zodra je de gebreken van het economische en bureaucratische systeem beu bent, kun je altijd nog gaan kraken evenals de protagonist uit 3-Iron (2004), die lege vakantiehuizen kraakt om in te overnachten en bij ieder adres kleine huishoudelijke klusjes verricht. Op een dag blijkt één inwoner toch thuis te zijn, waarna zij een bijzondere band ontwikkelen.
In de laatste twee films van deze reeks hebben de protagonisten weliswaar wel een eigen huis, maar gebruiken ze die op een unieke manier. In de klassieker The Apartment (1960) probeert een man binnen zijn bedrijf de ladder te beklimmen door zijn huis beschikbaar te stellen aan collega’s voor hun buitenechtelijke avontuurtjes. In The Man Who Sleeps (1967), daarentegen, houdt de protagonist zijn huis volledig voor zichzelf. Geplaagd door een existentieel gevoel van ennui brengt hij daar in eenzaamheid zijn dagen door.
Aan de hand van deze films brengen we de veelzijdige rol van huizen naar voren, waarbij we bovendien die veelzijdigheid terug laten komen in de serie zelf, met een breed palet aan films van verschillende genres, tijden, stijlen en talen. Er zit dus voor iedereen wel iets tussen! Alle films bevatten Engelse ondertiteling.